Czasem obserwuję ludzi potwornie znudzonych. Ludzi, którzy szukają w życiu jakiegoś rodzaju samozadowolenia. Są niezmiernie nieszczęśliwi, narzekający, niespełnieni i zgorzkniali.
Nie oceniam ich głębiej poza tym co widzę.
Powiem więcej, nawet ich rozumiem. Znam to z własnego doświadczenia. Istnieje bowiem taki rodzaj nie wiary w siebie, który wpędza w chorą gonitwę za nic nie robieniem.
Szczerze jednak powiem...Nie ma chyba większej tragedii, niż zostać Kiepskim, z pilotem i browarkiem w ręku. Człowiekiem,którego świat zawęził się na nim samym. Na poczuciu najedzenia i świadomości posiadania w lodówce jeszcze kilku "browarków".
Czasem myślę o własnych "browarkach" o tym, co to w moim życiu jest? Co to są za przestrzenie, przyzwyczajenia, zachowania, rzeczy, które dają mi złudne poczucie bezpieczeństwa. Co jest moją "lodówką"?
Chrześcijaństwo nie może być chill outem...Kontemplacja to nie odpływ w nirwanę, nie płytkie samooświecenie. Dlatego też nie zgodzę s…
Wszystko w świecie ma naturę wyczekującą...jakby wciąż niepełną, zmuszoną do pytania o następny krok. Bywa, że zuchwale myślimy, że znamy drogę ale czy na pewno? Patrzę na Jezusa, wydanego na cierpliwe oczekiwanie "godziny", jest pokorny w czekaniu, poddany Słowu Ojca, jest PROWADZONY. Wszyscy jesteśmy prowadzeni, jedni mniej, drudzy bardziej świadomie. Pytanie, które stawiam brzmi: KTO MNIE PROWADZI? Psychologia powie nam, "bądź Panem Swego losu", weź życie w swoje ręce, kształtuj osobowość. Patrzę na Jezusa, PROWADZONEGO i dochodzę do wniosku, że życie domaga się zawierzenia Prowadzeniu. Potrzeba celów i konsekwencja w dążeniu do nich jest niezmiernie ważna, jednak nie mam wpływu na to przez jakie krainy poprowadzi mnie ów PROWADZĄCY do owych wyznaczonych sobie celów. Właściwie jestem ślepcem udającym widzącego. Bo wiara idzie po omacku podając dłoń PROWADZĄCEMU.... 
Komentarze
Prześlij komentarz
skomentowali