Gdyby nie spotkanie z kilkoma osobami wszystko byłoby
inaczej…Myślę o tym, że w życiu tak bardzo istotne są relacje. Ogólnie więzi,
które zawieramy.
Może nie jestem jakaś bardzo stara…ale tak teraz mam, że
patrzę z perspektywy. Widzę, jak konkretne spotkania, z konkretnymi ludźmi
wpłynęły na to kim jestem, co robię, jaki jest standard mojego samopoczucia.
Jakby nie było, ludzi spotykamy od początku…Ledwo wyjdziemy
z łona matki. Tak bardzo relacje rzutują na to jaki jest nasz świat. To wręcz
oszałamiające…Prawdą się okazuje przysłowie „kto z kim przystaje takim się
staje” i jakaś niezwykła mądrość jest w biblii, kiedy mówi ona o tym, by unikać
przewrotnych i złych. Już w psalmie 1 czytamy, że „błogosławiony człowiek,
który nie idzie za radą występnych, nie wkracza na drogą szyderców”. Lecz…czy
to oznacza, że mam uważać niektórych za gorszych i nimi gardzić?-Bynajmniej.
Biblia pokazuje w ten sposób o wiele głębszą prawdę. Chodzi w niej o to, by głębokie,
przyjacielskie relacje budować z…
Wszystko w świecie ma naturę wyczekującą...jakby wciąż niepełną, zmuszoną do pytania o następny krok. Bywa, że zuchwale myślimy, że znamy drogę ale czy na pewno? Patrzę na Jezusa, wydanego na cierpliwe oczekiwanie "godziny", jest pokorny w czekaniu, poddany Słowu Ojca, jest PROWADZONY. Wszyscy jesteśmy prowadzeni, jedni mniej, drudzy bardziej świadomie. Pytanie, które stawiam brzmi: KTO MNIE PROWADZI? Psychologia powie nam, "bądź Panem Swego losu", weź życie w swoje ręce, kształtuj osobowość. Patrzę na Jezusa, PROWADZONEGO i dochodzę do wniosku, że życie domaga się zawierzenia Prowadzeniu. Potrzeba celów i konsekwencja w dążeniu do nich jest niezmiernie ważna, jednak nie mam wpływu na to przez jakie krainy poprowadzi mnie ów PROWADZĄCY do owych wyznaczonych sobie celów. Właściwie jestem ślepcem udającym widzącego. Bo wiara idzie po omacku podając dłoń PROWADZĄCEMU....
Komentarze
Prześlij komentarz
skomentowali