Czas nawrócenia

„NAWRACAJCIE SIĘ I WIERZCIE W EWANGELIĘ”- Te słowa słyszymy podczas obrzędu posypania głów popiłem, na znak pokuty i chęci przemiany życia. Nawrócenie to proces, który obejmuje całe życie człowieka, dlaczego więc zatrzymywać się jedynie na obrzędzie? Bo człowiek potrzebuje widzialnych znaków, które go motywują do wzrostu. Dlatego Kościół co roku przypomina nam prawdę o potrzebie nawracania, która tkwi głęboko w sercu człowieka, jest  to potrzeba nieustannego kierowania swojego życia do większej pełni, do większego dobra, do  większego pokoju. Potrzebę tak pojętego nawrócenia mają wszyscy, również ludzie niewierzący, każdy tęskni za czymś dobrym, choć czasem dobroć tę definiuje niewłaściwie. Człowiek szukając dobra dla siebie jest zdolny do wielu poświęceń, ważne bym wiedział, że autentyczne dobro nie zatrzymuje mnie na sobie, że w rzeczywistości osiągniecie autentycznego dobra jest nieosiągalne dla moich samowystarczalnych możliwości. Prawdziwe dobro osiągam dopiero w kontakcie  z drugim. Uczę się go wychylając się z siebie samego w kierunku drugiego człowieka. Prawdziwe i autentyczne dobro nie jest bowiem jedynie stanem samozadowolenia i nirwany. Człowiek staje się raczej uczestnikiem dobra które istniało wcześniej aniżeli on sam. Jeśli jest  on uczestnikiem takiego dobra to znaczy, że prawdziwe spełnienie polegające na zespoleniu z dobrem może on uzyskać nawracając się wciąż ku pełnieniu Miłości  stąd w okresie postu, który ma spełniać zadanie pomocnicze w procesie nawrócenia człowieka  nacisk kładziony jest na trzy aspekty post, jałmużnę i modlitwę żaden z tych aspektów nie zamyka człowieka w samym sobie lecz wszystkie trzy otwierają go na drugiego dla którego ma stać się darem poprzez post, jałmużnę i modlitwę.