Święto więzi

-
Dziś święto zakochanych. Każdy pragnie otrzymać od kogoś choć skromny dowód miłości. A w Kościele patronują nam dwie postaci Cyryl i Metody. To dzisiejsze święto z punktu widzenia Kościoła można nazwać świętem więzi, które owocują DOBREM. Dzięki poświęceniu i zapałowi Cyryla i Metodego przybyła na nasze ziemie Ewangelia. Sprawmy, by nasze więzi były nośnikiem Ewangelicznych wartości nie tylko dla nas, ale i dla tych do których jesteśmy posłani, dla otoczenia w jakim żyjemy.

Komentarze

  1. Anonimowy17 lutego 2012 12:23

    Bardzo ciekawy blog, będę tutaj zaglądać.
    Dziękuję i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

skomentowali

Popularne posty z tego bloga

Jezus wybrał bydle.

-
Obraz
Pobił mnie mocno grzech. I jak to z grzechem bywa zostawił przy drodze, na wpół żywą w samotności i smutku. To jest kondycja każdego z nas...Mijają nas ludzie, kapłani i lewici i nie widzą naszego tragicznego stanu.
My też mijamy innych, ledwo żywych nieszczęśników nie widząc ich agonalnego położenia. Bo ta agonia odbywa się gdzieś w głębi duszy.
Taki smutny byłby obraz człowieka po grzechu  gdyby nie to, że jest Ktoś, kto się zatrzymał w swojej pielgrzymce nad naszym nieszczęściem. Zsiadł z bydlęcia, wyjął wino i oliwę delikatnie odkażając ranę. 
Przyznam...obraz ten roztkliwia mnie do głębi.  Okazuje się że Jezus jest tak nieskończenie zatroskany o moją grzeszną kondycję. Schodzi w dół ( znak uniżenia i przybrania ludzkiej natury) i daje mi lek najcenniejszy- wino ( symbol Eucharystii ). 
Eucharystia staje się lekarstwem które zabija zarazki zła..Ona leczy moje grzechowe rany. Lecz ten Boski Pielgrzym nie tylko chce zdezynfekować moje zadrapania, lecz ma w zanadrzu jeszcze olej ( s…
Czytaj więcej

Gdzie jest dusza?

-
Obraz
Dzisiejsza religijność mocno zaplątana jest w sidła różnych prądów myślowych. Plącze ją mocno źle rozumiana psychologia, filozofie bliskiego wschodu i lęk, który z dziedzin typowo świeckich, przenosimy na religijność.
Doświadczenie religijne jest rzeczywistością niezwykle intymną i dotykającą w człowieku takich rejonów, które nie obejmuje ani psychika ani intelekt. W teologii dogmatycznej miejsce to nazywamy nous. I choć dlawiększości czytelników pojęcie to z pewnością okaże się enigmatyczne, warto postarać się o rozpowszechnienie dyskusji o nous.
Arystoteles mówił, że jest to boska część duszy, Platon że to jej część rozumna, Plotyn nazywał je emanacją boskiej natury w człowieku. Wszyscy zgodni byli co do jednego: nous, jest właściwością duszy ludzkiej. Najbliżej katolickiej prawdy był jednak Platon, bo dogmatyka powie nam, że nous, to umysł.
Trzeba tu dopowiedzieć, że umysł to nie jest to samo co mózg…Umysł nie koniecznie „mieszka” w mózgu. Jeśli jednak stanowi rozumną część duszy, mo…
Czytaj więcej

poemat nie do końca.

-
Obraz
Powietrze pachniało wiosną i czuć było, że życie z wolna drąży korytarze wewnętrznych żył matki ziemi. Pierwszy w tym roku ciepły poranek…
Kąpię się, w wiośnie, w słońcu, w roztkliwionej krze na zatoce w śpiewie niebiesko-różowego ptaka, i w nieustannie wzbierającej we mnie wdzięczności. Wyrywającej się z piersi pieśni.
Że w ogóle widzieć mogę ten bezwstydnie ogołocony przede mną rajna ziemi.
Kiedy dotykam wysuszoną po zimie skórą dłoni, kawałka miejskiego muru i myślę o tylu wojnach O ich wojach co pod nim stali. Wyobraźnia przedstawia mi ich trud, że się jęli wspinać na te wały obronne. Dziś w dobie atomu wydają mi się tak bardzo śmieszni w swym poważnym gniewie wypisanym na twarzach.
Lecz po każdej zimie, również tej co tu kiedyś przyszli Rozkwitał ponownie ten cudowny raj i będzie tak aż do dnia gdy ostatni raz wzejdzie nad tą krainą różowo – niebieskie słońce.
Czytaj więcej