Święto więzi

-
Dziś święto zakochanych. Każdy pragnie otrzymać od kogoś choć skromny dowód miłości. A w Kościele patronują nam dwie postaci Cyryl i Metody. To dzisiejsze święto z punktu widzenia Kościoła można nazwać świętem więzi, które owocują DOBREM. Dzięki poświęceniu i zapałowi Cyryla i Metodego przybyła na nasze ziemie Ewangelia. Sprawmy, by nasze więzi były nośnikiem Ewangelicznych wartości nie tylko dla nas, ale i dla tych do których jesteśmy posłani, dla otoczenia w jakim żyjemy.

Komentarze

  1. Bardzo ciekawy blog, będę tutaj zaglądać.
    Dziękuję i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

skomentowali

Popularne posty z tego bloga

Poszukiwanie własnej wartości.

-
Obraz
Ostatnio było troszkę o kenozie, czyli tym, jak postrzegam cud Wcielenia Syna Bożego.
Jest to poniekąd mega temat. Bóg zapragnął ciała człowieka.

Dziś sięgam jeszcze głębiej. 
A gdzie wiodą mnie moje filozoficznie rozbrykane myśli? Rzecz jasna ku Atenom (hehe).A tak na serio, jeszcze dalej, tam, gdzie był początek pradziejów( oczywiście ten przedhistoryczny).

Przed historią, taką jaką znamy ze szkolnych ław, jest bowiem moi drodzy historia jeszcze inna! Jest to historia duchowa. Może nieco filozoficzna, na pewno spisana językiem przed-historycznym, czyli językiem mitu.

Wszystkie znane nam mity niosą w sobie mniej, lub bardziej udaną próbę odpowiedzi na pytanie o człowieka, Boga ( bogów)  i tego skąd na świecie różne sytuacje i ludzkie sprawy się wzięły.

Pomyśleliście kiedyś może o tym, kiedy po raz pierwszy Bóg zapragnął ludzkiego ciała?
Szok polega na tym, że trzeba stwierdzić, że było to prawdopodobnie w Raju.

Czytając Księgę Rodzaju (księgę bardzo przeze mnie miłowaną), dowiadujemy się, o …
Czytaj więcej

Jezus wybrał bydle.

-
Obraz
Pobił mnie mocno grzech. I jak to z grzechem bywa zostawił przy drodze, na wpół żywą w samotności i smutku. To jest kondycja każdego z nas...Mijają nas ludzie, kapłani i lewici i nie widzą naszego tragicznego stanu.
My też mijamy innych, ledwo żywych nieszczęśników nie widząc ich agonalnego położenia. Bo ta agonia odbywa się gdzieś w głębi duszy.
Taki smutny byłby obraz człowieka po grzechu  gdyby nie to, że jest Ktoś, kto się zatrzymał w swojej pielgrzymce nad naszym nieszczęściem. Zsiadł z bydlęcia, wyjął wino i oliwę delikatnie odkażając ranę. 
Przyznam...obraz ten roztkliwia mnie do głębi.  Okazuje się że Jezus jest tak nieskończenie zatroskany o moją grzeszną kondycję. Schodzi w dół ( znak uniżenia i przybrania ludzkiej natury) i daje mi lek najcenniejszy- wino ( symbol Eucharystii ). 
Eucharystia staje się lekarstwem które zabija zarazki zła..Ona leczy moje grzechowe rany. Lecz ten Boski Pielgrzym nie tylko chce zdezynfekować moje zadrapania, lecz ma w zanadrzu jeszcze olej ( s…
Czytaj więcej

Gdzie jest dusza?

-
Obraz
Dzisiejsza religijność mocno zaplątana jest w sidła różnych prądów myślowych. Plącze ją mocno źle rozumiana psychologia, filozofie bliskiego wschodu i lęk, który z dziedzin typowo świeckich, przenosimy na religijność.
Doświadczenie religijne jest rzeczywistością niezwykle intymną i dotykającą w człowieku takich rejonów, które nie obejmuje ani psychika ani intelekt. W teologii dogmatycznej miejsce to nazywamy nous. I choć dlawiększości czytelników pojęcie to z pewnością okaże się enigmatyczne, warto postarać się o rozpowszechnienie dyskusji o nous.
Arystoteles mówił, że jest to boska część duszy, Platon że to jej część rozumna, Plotyn nazywał je emanacją boskiej natury w człowieku. Wszyscy zgodni byli co do jednego: nous, jest właściwością duszy ludzkiej. Najbliżej katolickiej prawdy był jednak Platon, bo dogmatyka powie nam, że nous, to umysł.
Trzeba tu dopowiedzieć, że umysł to nie jest to samo co mózg…Umysł nie koniecznie „mieszka” w mózgu. Jeśli jednak stanowi rozumną część duszy, mo…
Czytaj więcej