Po pierwsze - bądź!

Gdy w ubiegłym tygodniu, na katechezie z moimi dziećmi z najmłodszych klas szkoły podstawowej zastanawiałam się nad tym co to jest modlitwa, zdałam sobie sprawę z pewnej prawidłowości.

Doświadczam modlitwy każdego dnia. Od lat praktykuję różne jej formy. Nie mogę jednak powiedzieć, że wiem, czym ona jest.

Moje doświadczenie mówi mi, że jest udziałem w obecności Kogoś, że jest spotkaniem, które potrafi dotknąć i przemienić moje wnętrze.

Święci widzieli sprawę podobnie. Nazywali ją  „rozmową w Tym o Którym wiemy, że nas kocha”(św .Teresa od Jezusa). Pisali do duszy wchodzącej w modlitwę- „Zajmij się nieco Bogiem i spocznij w Nim na chwilę. "Wejdź do izdebki" twego umysłu, wyrzuć z niej wszystko oprócz Boga i tego, co cię wspomaga w poszukiwaniu Go, i zamknąwszy drzwi, szukaj Go. Mów teraz, całe serce moje mów teraz do Boga: Szukam oblicza Twego, oblicza Twego, o Panie, poszukuję (Ps 26,8) ( św. Anzelm z Cantenbury).

To wszystko jest piękne, wzniosłe i prawdziwe. Ja jednak i moje dzieci, potrzebowaliśmy prostszych słów i obrazów.

Zbadawszy zdanie różnych świętych, zapytałam samych uczniów o ich zdanie. Stwierdziwszy, że dzieci w swej prostocie mogą udzielić bardzo trafnych odpowiedzi.

Okazuje się …że z modlitwą mamy problem.

Od dziecka wpaja się nam, że modlitwa to „paciorek”, że trzeba złożyć rączki i „ładnie uklęknąć”.

Sprawa zaczyna się komplikować w momencie, gdy to przestaje być poważne. Ludzie tu albo się zatrzymują w duchowym rozwoju, albo porzucają modlitwę w ogóle (nie wiem co gorsze).

Możemy pomyśleć, że nas to nie dotyczy…my modlimy się „Lectio Divina” lub odprawiamy Ćwiczenia św. Ignacego.

Gdyby jednak poszperać w sposobie naszego myślenia, może się okazać, że te wpojone nam we wczesnym dzieciństwie „paciorki” i inne, żyją własnym życiem, pod płaszczykiem nawet „Lectio Divina”.

Czy nie jest tak, że czujemy się przed Bogiem zobligowani, do przyjęcia jakiejś konkretnej „pobożnej postawy”? Czy nie czujemy się zobligowani do słów, do gadania na modlitwie? Albo przynajmniej do intensywnego rozmyślania i spekulowania?

Nie chcę podważać wartości postaw modlitewnych  oraz wzbogacających pięknych modlitw które ktoś napisał.

Jednak odpowiedź na to jak mamy się modlić tkwi w Ewangelii i w modlitwie Jezusa. On co prawda dał nam najpiękniejszą z modlitw „Ojcze nasz”. Lecz sens tej modlitwy jest o wiele głębszy, niż suche jej recytowanie.

Trzeba popatrzeć jak Jezus się modlił. On usuwał się od tłumu, szedł na miejsce ciche i puste i po prostu był z Ojcem. Jezus w swoich modlitwach mówił do Ojca, ale przede wszystkim z Ojcem był.

To znaczy, że moja modlitwa nie polega na tym, że klęczę, stoję, czy leżę krzyżem. Nie polega nawet na samym byciu w kościele czy kaplicy. Moja modlitwa odbywa się w sercu i jest prostym byciem z Tym, Który jest.

Czasem modlitwa może być piciem herbaty, z Tym, Który jest. To z odkrycia Jego BYCIA, odkrycia Jego obecności, mogą się dopiero zrodzić autentyczne słowa i gesty. To spotkanie wywołuje u mnie konkretną postawę. Bez odkrycia Obecności Pana, można leżeć krzyżem, można śpiewać i podnosić ręce …ale nie będzie modlitwy.