Sens chaosu.

Muszę przyznać, że dłuuuugo mnie nie było. Jeśli są tacy, którzy tęsknili, przepraszam, a za tęsknotę, dziękuję. Pisanie nie powinno wynikać z niczego, lecz piszący winien mieć coś do przekazania. Dlatego w dość dużym chaosie, który ostatnio u mnie zapanował, nie znalazłam uporządkowanej przestrzeni dla Słowa pisanego.

Chaos, podobno nie jest zresztą taki zły, bo jak wiemy to z niego Bóg wyprowadził ład. Fizyka i astronomia powie nam jeszcze więcej, że wszystko zaczęło się od chaosu i do chaosu zmierza. Dla wierzącego człowieka może to brzmieć nieco dziwnie, lecz wbrew pozorom jest to dowód na istnienie Boga. Przynajmniej w mojej skromnej opinii.

Fizyka powie, że na początku była rozproszona energia, z której powstała każda materia, w tym nasze ciało. Każde ciało, dąży jednak do rozkładu, czyli z punktu widzenia fizyki ponownego rozproszenia energii.

Już starzenie się, jest procesem powolnego tracenia tej energii, obumierania neuroprzekaźników, i rozsypywania się.

Autorzy Księgi Rodzaju nie mogli o tym wiedzieć, żyli przecież ok VIII w p.Ch? A jednak czytamy, w tej księdze, że Pan Bóg ulepił człowieka i zwierzęta z „gleby”( Por. Rdz2,19). W Środę Popielcową słyszymy natomiast: „z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”.

Całe stworzenie, energia  zostaje więc na krótki czas skupiona w ciało, by po wtóre rozproszyć się. Wrócić do pierwotnego chaosu. Okazać się też może, że chaos ten z Bożej perspektywy stanowi pięknie uporządkowaną całość, bo przecież wszechświat, który powstał z rozproszonej energii, jest pięknie i logicznie uporządkowany.

Po co te kosmologiczne wywody?

Tak sobie ostatnio myślę…życie dąży do swojego pra początku. Cały wszechświat tam dąży…I w tej logice nawet zmartwychwstanie ciała, które każdego z nas czeka wydaje się być naukowo logiczne. Bo przecież, skoro wszystko co istnieje wywodzi się z chaosu i do niego wraca, musi być moment, w którym  cały ten chaos przybierze  formę. Jest Ktoś Kto widzi formę tego chaosu. Wszechświat powstały z chaosu nie jest  chaotyczny, lecz uporządkowany. Wszystko więc zmierza do powtórnego uporządkowania, do doskonałej formy bytu.

Św. Augutyn  mówił, że w umyśle człowieka pozostawiony jest ślad i odbicie podobieństwa do Boga, nazywał to miejsce „Abditum mentis”. To podobieństwo tak bardzo nurtowało Paulę Zofię Tajber, która uważała, że gdy człowiek, je odkryje w sobie, dostrzeże Bożą iskrę we własnej duszy i zrozumie swoje odwieczne przeznaczenie. Tym przeznaczeniem jest kosmicznie piękne podobieństwo do Boga. Bycie odbiciem Bożego Syna, życie w Synu. To jest niebo. Wszyscy zaś w Chrystusie zmartwychwstaniemy. Być może wstaniemy na wieki w Ciele Chrystusa, wszak jesteś tym czym się karmisz. Spożywając Chrystusa, stajemy się Jego Ciałem.